Moja spowiedź

Było tego wiele. Wszędzie miłość, miłość. Z czasem masz jej dość. Ale nie dlatego, że jest ona beznadziejna i jej nie ma. Nie. Po prostu masz dość siebie. Swojego obchodzenia się z innymi osobami. Łamanymi sercami. Masz dosyć kłamstw. I dosyć smutku. Nie widzisz tego? To niszczy czasem. Było o tym wiele piosenek, wierszy. Milion słów. Ale czasem ich nie rozumiem. Wśród tych słów nie rozumiem nic. Kochają. Przejdzie z czasem. Dobrze wiecie. Po co się oszukiwać? Podobno trzeba budować to co chcę się mieć. Tak. Fakt. Zawsze tylko słowa „nie przejmuj się to przyjdzie z czasem”. Nie wierzę już. Odbierają mnie różnie. I te obietnice. Moje słowa dla mnie nie mają większego znaczenia. A co dopiero dla innych. Mimo wszystko jedno jest pewne. Dobrze udaję. Aktorka ze mnie znakomita. Serio. 

Wyjaśnię Wam. Przenieśmy się kilka lat wstecz. Wtedy byłam dość sporo młodsza, nie ukrywajmy. Mała dziewczynka,bardzo niewinna, która nie mogła odpędzić się od uśmiechu ze swojej twarzy. To dobrze. Radosne dziecko, jak ulał. Myślałam wtedy, że wszystko jest takie proste, a mama mówiła „Zobaczysz, życie jest trudne”. Zawsze mówiłam, że to kwestia podejścia, i w sumie z ręką na sercu powtarzam jej to dziś. Z tego nie wyrosłam. Może to charakter, zawsze uczono mnie, że trzeba sobie radzić. Nawet w najgorszych sytuacjach. A ewentualnie udawać, i wyjść z podniesioną głową. Żeby nikt nie widział w Twoich oczach słabości i zakłopotania. Tak. Właśnie. 

Od małego różniłam się od swoich koleżanek, z przedszkola czy ze szkoły. Znaczy może, znajomych, bo do koleżanek to tam daleko. Nie miałam ich. A zwłaszcza przyjaciółek, o nie. W domu miałam małe kolekcje samochodzików, były świetne. Do tej pory je pamiętam, może nie dokładnie, ale mam w głowie ich zarys. Było to w końcu szmat czasu temu. Nigdy nie interesowały mnie te lalki, na które była taka wielka fala wtedy. Nie, to nie był mój klimat. Może faktycznie kilka ich miałam, bo dostawałam, ale jednak to nie było do końca dla mnie. W gronie moich znajomych już od najmłodszych lat byli koledzy, którzy naprawdę byli dla mnie bliscy. Dlaczego? Może to po prostu przez zainteresowania. I wtedy chyba nie myślałam, że to przyczyni się do tego, że oni zostaną, tylko jest jeden problem. My wciąż stawaliśmy się starsi. Zabawkowe samochody stały się prawdziwymi. A moi koledzy stali się dorośli. Czas mija. Strasznie. Tak szybko. Ledwo fascynowała mnie kolekcja zabawkowych aut, a teraz fascynują mnie ich właściciele, tak. To dość zabawne.
Była pierwsza miłość. Bardzo poważna, znaczy dla mnie szczerze tak się wydawało. Z czasem mi to przechodziło. Powoli. Już wtedy zaczęłam myśleć nad kimś innym. Ledwo z kimś jestem, i już zaczynam myśleć powoli o innej osobie. Jest to może spowodowane nudą. Nie lubię nudy, a nuda w związku to zło totalne. I już świadczy o końcu tej pięknej bajki. Na horyzoncie pojawiła się kolejna miłość. Zastępcza, za pierwszą. Ale szczerze? Bardziej to traktowałam dla szpanu. To dość puste, ale tak było. Przyznaję się. Następnie pojawił się ktoś trzeci, i czwarty. Wieczne kółko. Coś niekończącego się. Zawsze w mojej głowie było pytanie. Jak można kochać kogoś do końca? Nie da się. Nie umiem. Przepraszam. 

Pamiętam dobrze słowa każdego. To mi zapadło w pamięci, weszło głęboko w serce. Choć wiem, że połowa tych słów nie znaczy kompletnie nic. Jednak były wypowiedziane, a przeze mnie są zawsze zapamiętywane, od początku do końca. "Jesteś jedyną na zawsze" "Zawsze będę Cię kochał" "Nie ma lepszej od Ciebie" "Kocham Cię, naprawdę". Tak, za każdym razem to samo. Ale wiecie co? Gówno prawda. Szczerze? Taki kit mówiłam też każdemu, ale w większości przypadków to nie znaczy nic. Naprawdę NIC. Nie zawsze cokolwiek musiałam czuć, po prostu robiłam dobrą minę do złej gdy. I nie żałuję. Robię to co wszyscy. Kłamię. Na każdym kroku. Ale proszę. Uśmiechajmy się mimo wszystko do siebie jakby nigdy nic. Przecież to takie serdeczne. Ale te romantyzmy wsadźcie sobie w dupę. A ja zacznę od nowa. Od tych zabawkowych samochodów.  

                                                                                            Dziękuję, Natasza.

                                                                                                       

„Słowa innych kierowane do Nas, są czasem puste i nic nieznaczące, więc nie bierzmy ich do serca, bo potem ciężko z tego serca je wyrzucić”. 

A ty do czego się przyznasz?

Jak będzie wyglądać Twoja spowiedź?

_______________________________________________________________________________________

Ponad 410 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!