Dzisiaj mówię dosyć

Był początek października. Ten rok mijał mi bardzo wolno. Jakby wszystkie dni złączyły się w długą całość, bo gdy rano zawitał świt, to do mroku było dość daleko. A ja strasznie tęskniłam za tym mrokiem. Za zachodzącym słońcem za horyzontem. Noce były dla mnie błogosławieństwem. Chyba tylko ze względu na ciszę, która panowała wśród czterech ścian. Z tych dni pamiętam tylko delikatnie padający deszcz, który wchłaniał się delikatnie w ubranie. Powietrze pachniało wtedy tak świeżo. Jak nigdy. Moje włosy lekko rozwiane na wietrze, poprzeplatane między kroplami deszczu. Potem ten deszcz zamienił się w drobny śnieg, który owijał się między pofalowane włosy, które jak dobrze pamiętam pachniały lekko rumiankiem. A więcej pamiętać nie chcę.

 

Znów wiadomość. Nawet nie chcę znać jej treści. Wolę chyba żyć w niewiedzy niż czytać jaka jestem beznadziejna. Na początku wszystko było pięknie. I choć teraz ciężko mi w to uwierzyć to jednak jakaś cząstka mnie wciąż pamięta jego ciepłe słowa. Kto by pomyślał, że jego światopogląd z dnia na dzień się zmieni, a ja z cudownej dziewczyny zmienię się dla niego w najgorszego wroga. Choć wroga, to może źle powiedziane. Prędzej nieudacznika. Ale myśląc nad tym głębiej nie wiem co jest gorsze. Każdy wokół chciał być doceniany przez drugą osobę, obdarzony przez nią należytym uczuciem i szacunkiem. Teraz mi się wydaję to dość śmieszne, ale o tym mogłam tylko pomarzyć. Były momenty dobre. Ale dość rzadko. Nawet powiedziałabym, że bardzo rzadko. Tylko ja byłam ślepa. Pamiętająca to co mówił mi na początku. To co obiecywał, gdy szliśmy razem ulicą za rękę. Wierzyłam w to, że będzie dobrze. Kto by nie chciał czuć się dobrze przy drugiej osobie? Chyba każdy. Ja się ewidentnie najlepiej z nim nie czułam, ale wierzyłam głęboko w to, że kiedyś nastąpi ten moment. Bardzo wiernie odliczałam dni w kalendarzu patrząc ile razem jesteśmy. Cieszyłam się z tego jak mała dziewczynka, która dostała upragnioną lalkę. Najlepiej ubraną, od stóp do głów. Na wierzchu opakowaną w piękną czerwoną kokardę. Dostałam podobny prezent od losu. Tylko on był piękny i opakowany prześlicznie tylko z wierzchu, bo w środku krył się mocny charakter, odrobina kpiny, pogarda, i śmiech między swoimi pomysłami.
Jeżeli miałabym teraz stanąć przed swoimi słabościami twarzą w twarz to chyba on byłby na pierwszym miejscu. A może nie słabościami, ale przed czymś co kuje w samo serce. Gdy tylko nasze spojrzenia się zejdą. Kiedyś nie wierzyłam, że wzrok zabija. A jednak takie spojrzenia istnieją. Widzi się w nich coś strasznego, jakąś część złej strony- jak z horroru. I przechodzą cię deszcze. Od tak. Bo czujesz, że to nie odpowiednia osoba, a jednak się jej trzymasz. Mocno trzymasz, jakbyś się bał, że ona ucieknie, wywinie ci się z rąk, a właśnie uciec powinna, i więcej nie wracać. Pozostanie ci kilka siniaków na ciele, bo to zazdrość. Mocna zazdrość. Tylko to twoja wina. Wyłącznie. Przecież to ty wyglądasz na tyle atrakcyjnie, że w twoim otoczeniu pojawiają się mężczyźni proszący o twój numer telefonu. Nikogo więcej. Twoja wina. Gówno prawda. Jeśli masz klapki na oczach, to lepiej je zdejmij. Lato się skończyło, nie prawda? Miłości na siłę się nie znajdzie, choć można jej w danej osobie szukać cały czas. Na marne. Mówię to z dobroci serca. Ja te klapki zdjęłam. Przeszkadzały mi. Trochę mnie to kosztowało bólu, i łez. Ale tu jestem. Jeśli ktoś cię nie szanuje, to powiedz zwykłe "cześć". Więcej nie prosząc o spotkanie. O uśmiech, i jeden gest. Wiadomość. Po co ktoś kto nie szanuje? Kto nie kocha? Nie prosi? Nie czeka? Kto widzi negatywy. Od dawna widzę pozytywy. A dzisiaj mówię dosyć. 

Dzisiaj mówię STOP PRZEMOCY WOBEC KOBIET!

Jesteś razem ze mną?

________________________________________________________________________________

Ponad 510 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!