ZWYKŁY PORANEK

 Te toasty stały się bezsensowne, lecz jeżeli mamy pić za kogokolwiek to za miłość. Dziś rano obudziłam się całując czubek Twojego nosa i poczułam wielkie szczęście, że to mogło się wydarzyć i miało miejsce właśnie dziś- w pierwszy dzień lata. Zaparzając mocną kawę miałam na myśli tylko to by trwać w uścisku mojego największego serca do końca zachodu słońca, lecz szkoda zostawiać tak piękne godziny bez planu. Założyłam na siebie najlepsze ciuchy i pobiegłam na miasto, by kupić coś dobrego, od serca, na obiad i zbliżające się śniadanie. Przywitało mnie z rana rozgrzane słońce na moim policzku, który od szczęścia zarumieniony był już od piątej nad ranem. Czułam się rześko jak nigdy i swobodnie, bo leżałam naga w pościeli, gdy tuż obok było moje serce. Najpiękniejsze rozpoczęcie lata. Mało ludzi widzi w tym coś dobrego i znaczącego.
UMARŁAM DZIŚ NAD RANEM Z WŁASNEGO SZCZĘŚCIA- to się stało. Poprzewracałam mi w głowie sam fakt, że nie jestem sama. Uwielbiam ten zapach rumianku na ciele, który zawsze skrapla się pod prysznicem z ulubionym żelem pod prysznic jak rosa o poranku. Ta kawa przestała już tyle znaczyć co radość w tych pięknych niebieskich oczach. Wracając do mojego pójścia po pieczywo i inne składniki na obiad... oniemiałam. Tak dobrze nie czułam się nigdy. Mijałam mnóstwo ludzi po drodze, a oni patrząc się na mnie obdarzali mnie uśmiechem nie zdając sobie sprawy, że miałam ochotę wykrzyczeć z radości jakie mnie spotkało szczęście. To był zwykły poranek, lecz również i najlepszy jaki spotkał mnie w życiu. Zobaczyłam nad ranem najważniejszą dla mnie osobę i zasnęłam na chwilę. Zdałam sobie sprawę, że to nie sen, gdy wracałam do domu. Uśmiechnęłam się szczerze widząc balkon i okna domu, bo wiedziałam, że czeka. Otwierając drzwi ktoś mnie złapał i pocałował w policzek- to on. Był to jednak cud, a nie poranek. Zamknęło to moje powieki i chciałam pozostać w tym stanie. Czułam, że ludzie nie doceniają małych rzeczy, a raczej tych wielkich rzeczy i uczuć w małych drobiazgach. Ugięły mi się kolana jakbym miała upaść. Miłość złapała mnie w myślach za rękę. Poszłam do kuchni zrobić śniadanie. Tak po prostu. Jakbym wszystko trzymała w sobie, jak w pamiętniku. Widział to w tych moich oczach. Znów lśniły. "Każdy tych Twoich zielonych oczu mi zazdrości"- stwierdził, a ja roztapiając się w uczuciu i słowach podałam delikatnie do stołu. Po czym poszłam popatrzeć w lustro w łazience powtarzając sobie w myślach "Jakie Ty masz dziewczyno szczęście". Teraz wiem dlaczego. Dojrzałam w słowach i gestach to czego nie każdy teraz potrafi. Odleciałam. I wróciłam na ziemię. To był mój poranek, moje szczęście. Śniadanie do łóżka i miłość od samego rana.

BLUZKA

                    BLUZKA || SPÓDNICA || SZTUCZNE RZĘSY
A jak wyglądają Twoje poranki?
_______________________________________________
Ponad 790 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!