UTOPIŁAM SIĘ W BIELI

Rogalik o smaku śmietankowym, a obok niego precyzyjnie postawiona kawa. Podane na pięknej tacy. Filiżanka, która była kupowana pod mój gust. Udekorowana czerwonymi różami- maluje tak samo moje usta. To serce oddane na tacy. Można takim sposobem ukraść czyjeś uczucia. A potem ich nie oddawać. Za żadną cenę. Nikt już więcej nie musi być na tyle łaskawy, aby pościel przesiąkła zapachem kawy, i pachniała najlepszymi perfumami. Co tu dużo mówić? Moje serce usypiam z każdym dniem. Odpływam. Wychodzi mi to najlepiej. To takie bezpieczne odlecieć gdzieś samej. Zamknąć oczy. I obudzić się w ręku z cudowną tacą i pysznym śniadaniem. Od razu powoduje to zawrót głowy, i lepsze myślenie. Jestem ważna. I te moje zielone oczy- mówi, że są jak zaklęcie z rana. Więcej już słyszeć nie chciałam.

Biel kojarzy się z pustką. Z czymś co nie ma szans na przetrwanie. Pułapką, która nie ma jasnej drogi. Ludzie, którzy chcą więcej w swoim życiu tego koloru gubią się między słowami, nie widzą nadziei na lepsze. A mi teraz wraz z tym kolorem przychodzi na myśl bezpieczeństwo. To jaką dał mi szkołę mój kochany jest schowane gdzieś głęboko pod pościelą. Jednak wciąż się nią okrywam do snu. Nie boję się. Leże delikatnie na wierzchu. Topię się w niej, i nie chcę otrząsnąć. Zawsze będzie moja. Nigdy jej nie porwę na strzępy z gniewu i nie wyrzucę z mojego serca. Przesiąkła moimi zapachami, bo od tamtej pory one należą do mnie. On jest gdzieś obok, by trzymać mnie za rękę. Czasem wstyd opowiadać bliskim. Mamy te same myśli, i wracamy do tego miejsca. Lubię tą pościel jest tysiąc razy od niego lepsza. Nie krzywdzi, nie mówi, a pachnie moim ulubionym zapachem. Można się zatracić, na amen.
Mogę się nie budzić nigdy. Zasnąć i nie wstawać, bo przecież jestem tutaj sama. Otulona w moje wspomnienia. Białe wspomnienia, które zawsze pozostaną tak blade i niewinne. Ucieczka do otwartego nieba. Znajdzie dla mnie miejsce. Ręka na udo, a wzrok wpatrzony w moje oczy. Pocałunki na szyi, tętno przyśpieszone do granic. Oczarował mnie tak podle.
Moje poranne śniadanie. Ta taca najlepiej podana w moim życiu. Filiżanka, która wywołuje dreszcze. Cisza jaką daje mi teraz ta pustka. Moje myśli skołatane, i posklejane jak na poszewce. Porozlewane wspomnienia na pościeli jak tęcza. Mają różne odcienie, te dobre, i złe- teraz boli serce. Czasem się raduje, bo wiem, że to jest to czego potrzebuję. Ta biel odbijająca się od ścian. Ważne, że jesteś.
Goni mnie ten kolor i zaczynam tonąć. Nie można uciec. Należy się poddać. Przecież chcesz, nie zaprzeczaj. Unosi mnie ona na sobie. Teraz leżę wśród tej bieli, a na myśl przychodzi mi jedno zdanie: "Gdzie jesteś? Przecież kawa już dawno wystygła, kochanie"

__________________________________________________________________________

Ponad 720 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!