Kiedyś odejdę

Wyjadę. Nie wiem jeszcze gdzie. Może wejdę do pociągu, nie patrząc się w tył i pojadę przed siebie. Zostawię wszystko. Dom. Znajomych. Swoje nieszczęśliwe miłości. Niedopitą kawę, która jak zwykle będzie leżeć na komodzie obok łóżka. Mnóstwo fotografii zawieszonych na ścianie. Zawsze będą o mnie przypominać. Miliony słów pisanych przeze mnie w internecie, w książkach, pamiętnikach. Moje ubrania porozrzucane w komodach. Pomieszczenia do bólu przeniknięte moim zapachem. Blog, który będzie czekał wiernie, aż coś nowego się pojawi. Tygodniami, miesiącami, latami. A tu nic, prócz ciszy.

Odejdę. Nikt nawet nie będzie wiedział kiedy. Spakuję się i bez żalu wyjadę. Wszyscy będą wstrząśnięci i zszokowani tym gdzie jestem, co się ze mną dzieję. Ale ja będę. Może za rogiem. Może kilkadziesiąt, kilkaset kilometrów stąd. Ale ja będę. W kilka chwil o mojej osobie będzie cicho jak nigdy. Nie będzie nikt słyszeć mojego głosu, który jak zwykle było można usłyszeć z kilku metrów. W domu będzie tylko odbijać się echo mojego głosu. Kilka słów.

 Nie zostawię nic. Prócz kilku wspomnień. Kilku moich uśmiechów udokumentowanych na setek zdjęciach. Może zostawię ślady po moich stopach na ulicy. W piasku nad zalewem gdzie zawsze chętnie chodzę. Zostawię swoje ulubione piosenki włączone na cały regulator. I zostawię miłość, której tak szukałam, lecz nie znalazłam. Zostawię ją w swoich starych wiadomościach, które teraz dla większości już mało co znaczą. Zostawię krople moich łez na poduszce, która przemiękała nimi co noc. Zostawię telefon, który co noc będzie dzwonił, aby powiadomić o nowych wiadomościach. Skasuje wszystkie swoje portale, zawieszę na jakiś czas.
Będę jeździć po łąkach, lasach. W poszukiwaniu czegoś innego. Czegoś czego nigdy nie znalazłam tutaj. Będę zasypiać przy zachodach słońca, uśmiechać się do swojego odbicia w wodzie. Będę wolna. Bez nikogo. Bez szeptów innych podpowiadających mi co mam dalej robić, gdzie iść.
Może pewnego dnia uświadomię sobie, że wracam. Teraz. Jak najszybciej. Że tęsknię. Tylko mogę wrócić do niczego. Każdy zapomni mojego imienia. Mojego zapachu. Nie będą pamiętali moich słów. Nauczą się żyć jakby mnie nie było. Co wtedy?
Wtedy mogę powoli i stopniowo znów przypominać o sobie. Wejść na bloga i pisać jakby nigdy nic. Mogę napisać do znajomych wiadomości co u nich słychać, i co się zmieniło. Wrócić do swojego domu wyrzucić poduszkę, która dławiła się przez ten czas moimi łzami, i kupić nową. Taką czystą. Wziąć w dłonie czystą kartkę i pisać do późnej nocy swoje wrażenia z tych dni kiedy mnie nie było. Ale czy to będzie miało jakikolwiek sens?
Może,gdy wrócę i zobaczę, że nie istnieje i w oczach tych osób już mnie nie ma, odejdę bez żalu. Na zawsze. Już więcej nikt mnie nie zobaczy, nie usłyszy. Może po cichu wejdę do domu i zostawię kartkę z napisem "Nie zapomnij". Zabiorę swoją poduszkę, telefon jeszcze ciepły od przybywających wiadomości. I pójdę. Przed siebie. A może w gruncie rzeczy nigdy nie będę chciała wrócić?

A Ty masz czasem chęć uciec jak najdalej?__________________________________________________________________

Ponad 400 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!