Gdy światła gasną

Prawie codziennie wychodzę z domu późnym wieczorem. Idę wtedy tam gdzie za dnia nie mogę sobie znaleźć miejsca. Ulice są puste, takie ciche jakby wszyscy się rozpłynęli między mgłą, która unosi się nad łąką obok tej ulicy- mojej ulubionej w tym szarym mieście. Często traktuje ją jak ucieczkę do innego świata. Powietrze jest tam takie świeże, jednak często dość chłodne. Delikatnie mnie otula. Jest ona na końcu miasta. Między jedną, a drugą moją myślą. Wkładam słuchawki do uszu i puszczam nowo poznany przeze mnie utwór. Przypomina mi on wszystkie przykre dla  mnie sytuacje, po czym łzy napływające do oczu powoli zaczynają mi spływać po policzkach. Łatwo jest upaść. Bardzo nisko. Położyć się wygodnie na dnie i nic z tym więcej nie zrobić tylko patrzeć jak wszystko o czym się marzyło i czego się pragnęło znika gdzieś lekko rozmyte we mgle na przejściu obok tej ulubionej ulicy.

Latarnie na tej drodze gasną co jakiś czas. Stoją tak dumnie, jedna za drugą. Wariują. Jeśli jedna się zapali to druga gaśnie i tak w kółko. Bez końca. Jakby z siebie chciały wydusić kilka słów. Wyjaśnić jakiś szyfr. Ale mimo wszystko, mimo ich starań nie rozumiem przekazu, który się w nich tli i gaśnie po chwili.

Spadłam w dół. Po tylu staraniach, aby wspiąć się po szczebelkach powoli w górę. Ja z dnia na dzień pogubiłam się. Zawsze byłam niezdarą. Potykałam się na prostej drodze czasem upadając, a czasem tylko z chwiejnym krokiem szybko łapałam równowagę. Teraz potknęłam się na takiej prostej drodze. Tylko zbyt mocno. Nie zdążyłam złapać równowagi. I w szczególności o to mam największy żal do siebie. Jest mi wstyd. Przed lustrem unikam swojego spojrzenia. Zatraciłam się. Powoli umierając w sobie. Cześć. Jestem strasznie pogubiona. I choć wiem co jest złe, a co dobre. Co wolno, a czego należy unikać. Mnie ciągnie wciąż pod taflę zła, oraz wszystkiego najgorszego. Jestem dymem. Unoszę się nad tą ulicą. Czuwam nad wszystkimi wokół. Ja jestem. Nie zniknę. Nie rozpłynę się w godzinę. Nawet nie zamierzam uciekać póki czas. Dla mnie czas się zatrzymał. Wszystko co miałam, straciłam. Dostałam mocnego kopa. Może lekcje. Bo wciąż jestem mimo tego, że czasem być nie chciałam.
To jedyna ulica, którą idąc nie boję się niczego. Nie patrzę w tył. Idę przed siebie. Jakby nic więcej nie miało dla mnie znaczenia. Czuję się tam bezpiecznie. Bo serce mi podpowiada, że znalazłam swoje miejsce. Wreszcie. Ręce się mi nie trzęsą. Ludzie uśmiechają przechodząc. Ta ulica, jest moja. A ja w niej taka zgubiona. 

Bo, gdy gasną światła na ulicy. Gdy serce przyśpiesza ze strachu przed ciemnością. Gdy puls przyśpiesza kilkakrotnie. Gdy coraz ciężej zobaczyć cokolwiek przez mgłę. Gdy powoli będę przestawała być sobą. Gdy w oczach zbierają się łzy. Gdy jedyny zapach, który czujesz to dym unoszący się nade mną. Gdy jedyny smak, który będę chciała poczuć to coś między alkoholem, a colą. Złap mnie za rękę i nie puszczaj. Bo oszaleje zaraz…A w tym żeby przestać możesz uczynić cuda. 

__________________________________________________________________________

Ponad 520 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!