Nieaktualne

Przyznam się do tego otwarcie. Nie ma co chować głowy w piasek. Lubię to robić. Codziennie. Słowa spadające z wielką siłą z nieba na ziemię. Z lekkim zawahaniem, bo dobrze wiedzą, że nie chcę, aby obijały mi się o uszy. Z tymi słowami wracają obietnice. Nie lubię obietnic. Są tak puste. Ludzie zapominają ich sobą wypełnić i tylko mówią bez większego sensu, a mówiąc tak robią to niestarannie. Bez większego zastanowienia. Obiecują, a te obietnice są tak ulotne jak oni. Wspominałam już, że lubię chodzić wieczorami tą moją ulubioną ulicą, która ma w sobie coś co ciężko mi wyjaśnić słowami. Zatruwa te słowa od niestarannych i wiecznie zagubionych osób. Dlatego tak bardzo cieszę się, że jest obok mnie bliska ucieczka. Wielkie drzwi do innego świata. Moja trucizna. Ale taka dobra, bardzo potrzebna i pomocna. Tak strasznie przyciągająca, i wołająca wśród ciszy. Po cichu, abym usłyszała jej prośby i wołanie tylko ja. Dlatego właśnie spacerując wzdłuż niej nie zwracam uwagi na troski. Odrzucam wszystko co się dzieję za moimi plecami. Po prostu idę. Ze wzrokiem skierowanym naprzód. 

Wracając do domu wszystko wraca. Moje zatrucie powoli ustępuje. Zaczynam żyć tym przed czym uciekałam. Najbardziej mi to wychodzi. Siadam na łóżku. Wyjmuje telefon. I rzucam go gwałtownie obok na poduszkę, aby jeszcze przez chwilę był wolny od moich łez. Robię gorącą kawę z mlekiem, na szybkości układam włosy w koka i siadam. Zaczyna się moja ucieczka w przestrzeń tego czego nie ma. Czytam stare wiadomości, i choć brzmi to nijak to, gdy samemu się to zacznie robić może okazać się nożem w samo serce. Dostarczam nowe wspomnienia, gdybym nie grzebała w starych śmieciach w życiu bym nie pamiętała o tym co działo się tyle czasu temu. Moje oczy takie wesołe, w odcieniu ciepłej zieleni pomieszanej z żółcią zaczynają błyszczeć jak kryształy przed ekranem telefonu. Bo to było, lecz więcej nie wróci. Moja ukochana ulico, ratuj!
To wszystko jest nieaktualne. Moje życie jest nieaktualne. Te słowa, które mocno spadają razem z deszczem, czasem wmieszane są w grad i pukają w parapet mojego okna. I łzy z moich ciepło zielonych oczu są również już nieistotne. Bo chcą wypływać zbyt późno, zbyt wiele razy, i zbyt bez sensu. Kawa zapija moje smutki i słone łzy. Na języku mam większość osób, które nie pamiętają mojego uśmiechu. Nie pamiętają mnie. Codziennie przechodzą tymi samymi ulicami. Obok parku, w którym tyle rozmawialiśmy na tematy tak dla nas ważne. Omijają moje wiadomości, wspólne zdjęcia. Jest jedna różnica w tym wszystkim. To, że  ja nie zapominam ludzi to oni zapominają, gdy odchodzą z każdym krokiem. Oddalają się w przeciwną stronę, biegną. Rozpędzają się i nie mają zamiaru zatrzymać. Nawet na chwilę. Nie łapią oddechu, są silni. Dałam im tą siłę, by biegli. Niech biegną. Zostają ze mną te wiadomości, do których tak wracam. Później zostaje mi tylko moja ulica i na chwilę jest dobrze- zapominam. To właśnie dzięki temu ją lubię. Moja ucieczka. Bez pamięci. 

________________________________________________________________
Ponad 530 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!

Zapraszam również na wpis, o mojej ulubionej ulicy i o tym co się dzieję w moim mieście, gdy światła gasną:
GDY GASNĄ ŚWIATŁA