Dalej nie pamiętam

"Jego wzrok jak zwykle skierowany był w moją stronę. Czułam się taka bezpieczna. Mogłabym patrzeć w te zielone oczy bez końca, i wcale nie dlatego, że lubię ten kolor. Albo, że również mam zielone oczy. Może był taki niesamowity, bo był odcieniem jego oczu, w których tak chętnie szukałam siebie. Widziałam dużo w tych oczach. Widziałam siebie, widziałam lekkie zagubienie. Gdy patrzył na mnie czułam ciarki na ciele. Czym jest miłość? Czy właśnie to nią jest? Mój puls przyspieszał kilkakrotnie. Czekaj. Nie teraz. Lekko uśmiechając się mówiłam mu, że u mnie jest wszystko dobrze. Oczywiście te słowa czasem były prawdziwe z moich ust. Wiecznie przecież źle nie było, ale nie wtedy. Tamtego wieczoru czułam się inaczej niż zwykle. On był o wiele dalej niż ja. Myśl, że dzieli nas kilkaset kilometrów była dla mnie okropna. W końcu chciałam zobaczyć jego uśmiech. Wolałabym, aby jego dłoń zawsze była na wyciągnięcie mojej ręki. A nie tylko w wyobraźni, którą ja mam przecież tak dobrą. Czasem ona była przydatna. Dzięki niej mogłam sobie go wyobrazić. Że stoi obok, taki uśmiechnięty jak zawsze z tym błyskiem w oku. Tak mi tego brakowało wieczorami. Mogłabym go nigdy nie zostawiać tylko trwać przy nim non stop. Jednak to nie było proste. A dla mnie wręcz niewykonalne. Każdy zachód słońca był dla mnie czymś z bajki. Lubię zachody słońca. Ale tylko z nim.

Spędzaliśmy dużo czasu razem. Zawsze tłumaczyłam sobie to tak, że jeśli nie będzie miał dla mnie czasu, to w najgorszym przypadku oznaczało by to fakt, iż nie jest mną zainteresowany. Albo go nudzę- różnie to tłumaczyłam. Jak się poznaliśmy? To właśnie jest najśmieszniejsze w tym wszystkim. Internet łączy ludzi. Czasem dzieli. Ale w tym przypadku mnie z nim połączył. Wszystko mieliśmy zaplanowane na ostatni guzik. Jedynie słowa, które mknęły wzajemnie w naszych kierunkach nie były dość przemyślane. Nie wiem jak powiedzieć i wzmocnić słowami to co próbuję przedstawić. To nie było chwilą, ulotną, która przeminęła z wiatrem. To było bardzo głębokie. Wtedy już wiedziałam- jestem zakochana. Teraz z biegiem czasu jestem wdzięczna za okazane serce. Lecz bólu, który mu zadałam nie mogłabym znieść sama. Na jego oczach wszystko między nami co nas łączyło podpalałam każdej nocy, przy świetle księżyca. Niszczyłam, wyrzucałam. Nie wiem czemu. Gdyby ktoś mnie złapał za rękę i spytał co robię chyba bym nie umiała odpowiedzieć na to pytanie. Teraz wiem. Niszczyłam szczęście. Rozszarpywałam na swoich oczach. I nikt za mnie tego nie robił. Robiłam to ja, osobiście. Ciężko mi teraz siebie zrozumieć. Ciężko mi zebrać myśli. Halo! Zabrałam sobie sama szczęście. Czy jest to wykonalne? Wszystko było by dobrze. Bardzo dobrze. Ale problem tkwił we mnie. Pamiętam te wakacje, gdy na plaży wyczekiwałam na wiadomość. Gubiłam się między swoimi myślami. Jedyne co pamiętam, to chciałam żeby dał mi znak życia. Zasnęłam. Gdy się obudziłam czekały na mnie wiadomości, kilka wiadomości. Pamiętał. Byłam taka szczęśliwa.
Ludzie czasem nie zdają sobie sprawy jak im źle, gdy zostają sami. Bo w końcu było tak źle z kimś, ale czy samemu jest dobrze? Uważam, że raczej nie. Zgubiłam się między swoimi kłamstwami, zazdrością i brakiem czegokolwiek. Teraz siedzę z kubkiem gorącej herbaty i piszę to co było dla mnie kilka miesięcy temu autentykiem. Teraz przeszłością. Nie chciałam. Przepraszam. Może zbyt wiele mówię to słowo, ale ma dla mnie znaczenie. Teraz jestem sama. Trochę zdruzgotana. Chwiejna. Nieugięta. Ale jestem.
Wszystko co działo się po tych chwilach nie miało już smaku. Było gorzkie. Jakby ktoś zapomniał dosypać odrobinę cukru. Zadowoliłabym się tą szczyptą, choć słodzę o wiele więcej. Zdania się poprzeplatały. Herbata wystygła. Ja umilkłam. Dalej nie pamiętam. A może problem tkwi, że pamiętać nie chcę? Bo odkąd go nie ma, to dla mnie jakby zatrzymała się ziemia"

___________________________________________________________________________

Ponad 460 osób lubi nas na facebook'u! Ty również możesz do nich dołączyć!